نصایحُ الفانیه

از چند ماه پیش دیگه کلاس شعر نرفتم، چون خوشم نمیومد کسی شعرامو نقد کنه .

از چند ماه پیش دیگه شعر نمیگم، چون انقدر اولین مصراعشو نقد میکنم که در نطفه خفه میشه .

تو زندگی چیزایی هست که بودنشون اوضاع رو بهتر نمیکنه، ولی نبودنشون حالتو خراب تر میکنه .

منشی سعی میکنه بیمار رو که یه خانوم میانساله قانع کنه که همه جا نسخه ی اپتومتریست آزاده و دفترچه قبول نمیکنن. اما اون خانوم اصرار داره که همیشه با دفترچه حساب کرده. به نتیجه نمیرسن و میره میشینه . منشی روشو میکنه به من و شروع میکنه به غر زدن : انگار تازه اومده شهر. هرچی میگم باز حرف خودشو میزنه.

لبخند میزنم .

ازینور خانومه دم گوشم میگه : فقط میخوان تا میتونن بچاپن از آدم ، شده هزار تومن بیشتر .

به اونم لبخند میزنم .

بعضیا هم هستن که آزارشون به یه مورچه هم نمیرسه، چون تخصصشون تو آزار رسوندن به آدماست!

آدما بعد از اولین شکست، تبدیل به موجوداتی دو قطبی میشن. به این ترتیب که ممکنه یه قطب وجودشون عشق، نفرت یا هرچیز دیگه ای باشه، ولی اون قطب ثابتش همیشه ترسه، ترس.